5.

 Harry

  Dzisiaj mijał tydzień odkąd wróciliśmy z naszej pierwszej trasy koncertowej i przez te dni cieszyłem się, że w końcu jestem u siebie i mogę spokojnie odpocząć nie martwiąc się, że za chwilę otrzymamy telefon od menadżera. Uzgodniliśmy, że da nam spokój przez 2 tygodnie, później znów rozpoczniemy nasze życie wśród fleszy. Na początku podchodził do tego pomysłu niechętnie, ale w końcu udało nam się go przekonać. W końcu dla obu stron wyjdzie to na dobre.

  Dochodziło południe, siedziałem w salonie i bezinteresownie skakałem po kanałach telewizyjnych z myślą, że natknę się na jakiś ciekawy program. I właśnie wtedy otrzymałem wiadomość od Zayn'a:

Stary, nie zgadniesz kogo właśnie spotkałem! Sophie jest w Londynie :)

Przez moment w osłupieniu wpatrywałem się w ekranik telefonu. Jeszcze raz dokładnie przeczytałem wiadomość, zanim uśmiechnąłem się do siebie. Nie mogłem w to uwierzyć, że ona znajdowała się tak niedaleko. Musiałem wykorzystać tą okazje i spotkać się z nią. Od mojego wyjazdu z Holmes Chapel ciągle o niej myślałem. Zastanawiałem się jak zareagowała na mój nagły wyjazd. Byłem pewny tego, że znienawidziła mnie przez to. Już nie mogłem nazywać się jej przyjacielem, ale musiałem to naprawić. Teraz, kiedy ona była tutaj, musiałem jej wszystko wyjaśnić. Wystukałem szybko odpowiedź do przyjaciela:

Postaraj się, żeby była dzisiaj wieczorem. x

Kiedy pojawiła się informacja, że wiadomość została dostarczona, wstałem i ruszyłem do kuchni. Przez cała drogę uśmiechałem się do siebie. Pomysł, żeby urządzić domówkę, padł ze strony Zayna. Byłem do tego nastawiony niezbyt optymistycznie, bo wiedziałem, co zawsze niosą ze sobą takiego typu imprezy, ale teraz nawet zaczynało mi to pasować.

W pokoju zastałem Nialla i Lousia, siedzących przy stole i pałaszujących późne śniadanie. Liama nie widziałem od rana. Pewnie wykorzystywał wolny czas i spędzał go z Danielle.

-Coś ty taki zadowolony?- spytał Niall przeżuwając powoli kanapkę i zerkając na mnie z ciekawością.

Przybrałem minę, jakbym nie wiedział, o co mu chodzi i zajrzałem do lodówki.

-Ej! Młody, proszę nie odwracać się do nas plecami, kiedy do ciebie mówimy.- usłyszałem oburzony głos Lou.

Wyciągnąłem sok i nalałem go do szklanki, wciąż nie zerkając w stronę przyjaciół. Wiedziałem, że wyprowadzałem ich w ten sposób z równowagi i uśmiechnąłem się do siebie.

-Sophie jest tutaj.- odparłem, siadając obok blondyna i upiłem łyk napoju.

-Co? Ale, że tutaj??- wytrzeszczył na mnie oczy i wychylił się zza blatu zerkając w storę holu, jakby myślał, że zaraz pojawi się tam Sophie. Wiele razy o niej wspominałem i choć jeszcze nie mieli okazji poznać ją osobiście, to miałem wrażenie, że ją zaakceptowali i znają ją tak samo długo jak ja.

-Nie dosłownie tutaj, Horan.- Lou pacnął blondyna w tył głowy i wywrócił oczami, po czym zwrócił się do mnie.- Przyjdzie dzisiaj?

Wzruszyłem ramionami, sprawdzając skrzynkę odbiorczą. Zayn w dalszym ciągu nie odpisywał. Pozostało mi tylko myśleć pozytywnie i czekać aż nadejdzie wieczór.

Kilka godzin później.

  -Chodź, porozmawiamy gdzie indziej, tutaj jest za głośno.- wziąłem Sophie za rękę i przeprowadziłem ją przez hol do tylnego wyjścia, które prowadziło do ogrodu. Rozsunąłem szklane drzwi i pozwoliłem, żeby ruszyła pierwsza. Poprowadziłem ją w stronę altanki. Przez całą drogę milczała i odezwała się dopiero kiedy usiadła na ławce.

-Harry, czekam.- spojrzała na mnie wyczekująco.

Westchnąłem i zająłem miejsce obok niej. Przez moment milczałem i układałem wszystko w głowie. Teraz, kiedy w końcu nadszedł czas na wyjaśniania, nie wiedziałem, od czego mam zacząć. Wbiłem wzrok gdzieś w bok i zaraz poczułem jej dłoń na policzku, która zmusiła mnie żebym na nią spojrzał.

-Domyślam się, że to z tobą Zayn pisał po południu i pewnie powiedziałeś mu, że mam tutaj przyjść. Więc jestem i czekam, chyba, że nie masz mi nic do powiedzenia. W takim razie będziemy musieli się pożegnać.- ostatnie zdanie wymówiła szeptem i tym razem ona odwróciła wzrok.

Nabrałem powietrza w płuca i zacząłem mówić.

-Nawet nie wiesz jak bardzo mi było ciężko wyjeżdżać bez pożegnania. Wszystko stało się tak nagle. Byłem zaskoczony, ale musiałem wykorzystać tą okazję, myślałem, że to wszystko skończy się całkiem inaczej. Cały czas byłem myśli, że kolejny etap będzie dla mnie ostatnim i będę musiał wrócić do domu, żeby na spokojnie wszystko ci opowiedzieć. Ale stało się inaczej…

-O czym ty do cholery gadasz?- zmarszczyła czoło znów na mnie patrząc. Na jej twarzy malowało się kompletne osłupienie.

-Zaraz… To ty o niczym nie wiesz?

-A niby o czym?- bąknęła.

Zaśmiałem się kręcąc z niedowierzaniem głową. Czegoś takiego się nie spodziewałem. Zajęło mi chwilę, żeby się uspokoić i jeszcze raz upewniłem się, że ze mnie nie żartuje. Widząc jej zdezorientowaną minę miałem jeszcze raz się zaśmiać, ale powstrzymałem się. Mogłaby różnie na to zareagować.

-Sophie, rok temu udałem się na casting do X-Factor’a i razem z chłopakami zajęliśmy 3 miejsce.

Uniosła brwi ku górze i na jej czole pojawiła się pojedyncza zmarszczka. Ona naprawdę nie miała o niczym pojęcia.

-Zayn, Liam, Louis i Niall. Na casting przyszliśmy osobno, ale później złożyło się tak, że zrobili z naszej piątki zespół. One Direction. Nie powiesz chyba, że nie czytasz żadnych gazet, ani nie słuchasz radia czy oglądasz telewizji?

-Wiesz, że nie lubię czytać brukowców.- zamilkła na moment. Wiedziałem, że potrzebuje chwili, żeby wszystko przetrawić wiec oparłem się o drewnianą ścianę altanki i zerkałem na nią kątem oka. Widziałem jak powoli rysy jej twarzy zmieniały się i zamknąłem oczy szykując się na najgorsze.

-X-Factor… Wow, Harry. Moje gratulacje.- w jej głosie nie wyczułem jednak radosnej nuty. Otworzyłem oczy i napotkałem jej piorunujące spojrzenie.

-Chciałem ci powiedzieć, ale…

-Ale kiedy już się dostałeś i zyskałeś sławę, zapomniałeś o starych znajomych. Bo po co byli ci potrzebni skoro miałeś nowych.- przerwała mi szybko.- Okey, spoko, nie ma sprawy. Tylko myślałam, że stało się coś poważnego, ktoś zachorował czy coś jeszcze gorszego, a ty po prostu śpiewałeś w jakimś idiotycznym programie i dobrze się przy tym bawiłeś.

Odwróciła się ode mnie i usłyszałem jak cicho westchnęła.

-Masz mi coś jeszcze do powiedzenia?

Nie odezwałem się. Całkowicie inaczej wyobrażałem sobie tą rozmowę. Myślałem, że jak wszystko jej wytłumaczę, wszystko będzie jak dawniej. Ale jak to Sophie, musiała uczepić się czegoś innego. Na dodatek była strasznie upartą osobą i nie dała sobie powiedzieć, że było inaczej. Nie miałem już siły na rozwijanie tej kłótni, więc na razie dałem sobie spokój. Poczekam kilka dni i zobaczę jak wtedy będzie się zachowywać, kiedy oswoi się z tym wszystkim.

Sophie

  Czekałam, ale ze strony chłopaka nie padła żadna odpowiedź. Więc wszystko było już dla mnie jasne. Podniosłam się z miejsca powoli licząc, że może jakoś zareaguje, ale też nic. Odwróciłam się i spojrzałam na niego po raz ostatni. Otworzyłam już usta, żeby się pożegnać, lecz kiedy tak wpatrywałam się w jego postać coś we mnie drgnęło. Siedział z lekko pochyloną głową, grzywka opadała na jego oczy, a wzrok miał wbity w dłonie. Zmrużyłam delikatnie powieki i dostrzegłam malutkie tatuaże na jego nadgarstku. No, no, no, Styles.

Powróciłam wzrokiem do jego twarzy i zacisnęłam usta. Byłam okropna, nie powinnam była tak się zachować. Zwaliłam całą winę na niego, zapominając, że w jakiś sposób ja też byłam winna. Zaskoczyła mnie wieść o jego udziale w show, ale jednak mogłam zareagować nieco inaczej. Pogratulować mu sukcesu, cieszyć się.

Pięknie, teraz zaczęły mnie nękać wyrzuty sumienia.

-Harry.- szepnęłam nieśmiało, a on momentalnie podniósł głowę. Jego zielone tęczówki patrzyły na mnie wyczekująco.- Przepraszam. Ja.. ja po prostu chcę żeby było jak dawniej.

-Wynagrodzę ci to wszystko.- wstał i przytulił mnie do siebie.

-Oh, mam taką nadzieję.- uśmiechnęłam się, odsuwając się od niego. Odwzajemnił się tym samym i wskazał palcem na dom.

-Wracamy do środka?

Kiwnęłam głową i ruszyliśmy w kierunku budynku. W połowie drogi zatrzymał nas głos wołający chłopaka.

-Harry, poczekaj!- w naszym kierunku biegł młody chłopak, na moje oko wydawał się mniej więcej w wieku Harry’ego, ale to były tylko przypuszczenia. Jego blond włosy rozwiewał wiatr, kiedy tak pędził w naszą stronę. Gdy już znalazł się się przy nas, oceniłam, że jest tego samego wzrostu co ja. Zgiął się lekko, po czym wziął kilka głębszych oddechów i obdarował nas szerokim uśmiechem. Aparat na zębach i zaróżowione policzki dawały u chłopięcego uroku. Nasze spojrzenia spotkały się i widziałam jak jego niebieskie oczy robią się coraz większe. Spojrzałam pytająco na loczka, a ten tylko wzruszył ramionami.

-Wybacz.- blondyn otrząsnął się i wyciągnął dłoń.- Jestem Niall, miło mi cię w końcu poznać Sophie.- nieśmiało uścisnęłam jego dłoń i zrobiłam zdziwioną minę. Skąd on mnie zna? Chłopak dostrzegł to i szybko dodał:

-Harry dużo o tobie opowiadał.

-Niall?- Harry machnął blondynowi ręką przed nosem, chcąc przez to zwrócić na siebie jego uwagę. W międzyczasie tamten mierzył moją osobę z nieukrywanym zainteresowaniem, przez co czułam się nieco zmieszana. Powoli czułam, jak policzki pokrywają się rumieńcem. Pięknie! Dobrze, że chociaż był już wieczór i nie mógł tego dostrzec.

Harry chrząknął zniecierpliwiony.

-Co? Aa… Ktoś cię szuka. Musi z tobą pilnie porozmawiać.- mruknął Niall.

-Teraz nie mogę.

-A i jeszcze ten ktoś kazał przekazać, że nie będzie wiecznie czekał.- dodał na koniec i posyłając w moim kierunku uśmiech, blondyn odwrócił się na pięcie i odszedł. Zerknęłam na Harry’ego, który cały czas patrzył za oddalającym się chłopakiem. Widać było, że był lekko podenerwowany.

-Muszę cię na chwilę przeprosić. Dowiem się, o co chodzi i zaraz wracam.- odezwał się po chwili milczenia. Kiwnęłam głową i machnęłam ręką, dając mu w ten sposób znać, że może iść.

-Obiecuję, że nie potrawa to długo.- pocałował mnie w czubek głowy i tak jak jego poprzednik, ruszył w stronę domu.

  -To nie potrwa długo. Bla, bla, bla. Dobre sobie, Styles.- mruknęłam do siebie, krzyżując ręce na piersiach. Stałam w holu, oparta o ścianę i czekałam na niego jak idiotka przez ponad godzinę. Gdzie on się do cholery podziewał? Westchnęłam, dopiłam drinka i odłożyłam pusty czerwony kubeczek na stolik. Nawet nie wiem, kiedy Zoey i Zayn urwali się stąd. I jak ja miałam dostać się do akademika? Nie znałam nawet drogi powrotnej.

-Pieprzyć to.- rozejrzałam się jeszcze raz po korytarzy, licząc, że może teraz Harry wyjdzie z jednego z pokoi, ale kiedy tak się nie stało, kilkoma szybkimi krokami przemierzyłam korytarz i wyszłam na zewnątrz. Skręciłam w prawo, bo jedynie tyle zdążyłam wychwycić, kiedy tutaj przyjechaliśmy. Zbliżałam się do kolejnej przecznicy i usłyszałam czyjeś wołanie. Zatrzymałam się i na moment przymknęłam powieki. Byłam całkowicie pewna, że to Harry, więc odwróciłam się szybko przyjmując najgroźniejszy wyraz twarzy, na jaki było mnie stać. Ale to wcale nie był Harry, tylko Niall.

-Hej, widziałem jak wychodzisz… Tak bez pożegnania, no wiesz.- udał zasmuconego i nie mogąc się powstrzymać, roześmiałam się. Mimo, że jedyną rzeczą jaką o nim wiedziałam było jego imię, czułam, że zaczynam go lubić. Wydawał się być sympatyczny.

-No więc dlaczego tak szybko nas opuszczasz?- spytał po raz kolejny, przyglądając mi się tak jak wcześniej w ogrodzie.

- Nie czuję się za dobrze.- skłamałam i uśmiechnęłam się słabo.

-Oh, rozumiem…- na moment spuścił wzrok na stopy.- Może mógłbym cie odprowadzić?- usłyszałam jego cichy głos.

-To miłe z twojej strony, ale mieszkam daleko stąd, tak właściwie to nawet nie wiem jak mam się dostać do akademika. Nie chcę sprawiać ci kłopotu.

-Spacer dobrze mi zrobi, a poza tym nie pozwolę żebyś o tej godzinie sama błądziła po Londynie.- odparł, będąc przy tym bardzo stanowczy. Wsunął dłonie w kieszenie bluzy i obdarzył mnie długim spojrzeniem.- To co, idziemy?

Wiedziałam, że nie zmieni już swojego zdania i musiałam mu odpuścić. Wywróciłam teatralnie oczami i zaśmiałam się cicho.

-Tak, chodźmy.

Uśmiechnął się do mnie i oboje ruszyliśmy w obranym przeze mnie kierunku.

*

Nie będzie to nowością, kiedy powiem, że ten rozdział mi się nie podoba i według mnie jest beznadziejny. Kolejny, który nie należy do moich ulubionych. Jest długi, ok, ale nic specjalnego się nie dzieje. Nie chciałam  jednak nic wpychać na siłę, bo wiem, że nie wyszłoby to na dobre... Coś mi w nim ciągle brakuje, ale nie miałam już siły, żeby cokolwiek pozmieniać. Do tego ta końcówka! Dlaczego z nimi zawsze mam taki problem?

Przepraszam za błędy i chyba ogólnie za cała treść.

Mam nadzieję, że nikt nie zniechęci się do tego opowiadania. Obiecuję się poprawić :)

I jeszcze na koniec, bardzo dziękuję za Wasze komentarze i za czytanie moich wypocin. 

Love ya. xx