15.

Rozdział dedykuję mojej kochanej @alekslloyd. Niaphie is back, haha! 
Dziękuję, za motywację, za Twoje opowiadania, które są inspiracja i za to, że po prostu jesteś! <3


Niall

  Ach, Sophie. Wyraz jej twarzy tamtego wieczoru w klubie, kiedy powiedziałem, żeby zostawiła mnie w spokoju, przez cały czas siedziało to w mojej głowie. Nie potrafiłem się od tego uwolnić i żeby spróbować jakoś wybić jej osobę z mojej głowy, posunąłem się do tego, że sięgnąłem po alkohol. To oczywiście do niczego mnie nie zaprowadziło. Wręcz wszystko jeszcze bardziej skomplikowało i doszło do tego, że zawiodłem naszych fanów i przyjaciół.

  Kto by pomyślał. Sophie znałem od niedawna, ale przez ten krótki okres czasu zdążyła namieszać mi w głowie. Nawet nie wiedziała jak bardzo była dla mnie ważna. Nie zdążyłem jej tego powiedzieć, bo wszystko nagle się zepsuło. Zresztą, co mogłem jej powiedzieć? Jeszcze na sto procent nie byłem pewien swoich uczuć, co do dziewczyny, ale byłem pewien tego, że jest dla mnie kimś ważnym. Myślałem, że czuła coś podobnego w stosunku do mnie…

  Źle czułem się z tym wszystkim. Upijałem się na oczach chłopaków i jeszcze zachowywałem się tak jakby to wszystko, co zaszło na moich oczach było ich winą. W sumie po części było, bo jednym winnym był przecież Styles, na którego przez jakiś czas nie chciałem patrzeć. Spakowałem więc kilka najpotrzebniejszych rzeczy i zarezerwowałem pokój w hotelu, nie informując o moich zamiarach zespołu. Musiałem na kilka dni pobyć sam i przemyśleć całą zaistniałą sytuację. Na szczęście koncert został przeniesiony na za tydzień, wiec miałem kilka dni do swojej dyspozycji.

  Opadłem na hotelowe łóżko, wcześniej kładąc torbę na fotelu i wbijając wzrok w sufit zacząłem rozmyślać. Od razu przywołałem pocałunek mojej dziewczyny z najlepszym przyjacielem. Jak oni mogli mi to zrobić? Harry był dla mnie jak brat, a Sophie… Była przecież moja dziewczyną, jak mogła ulec tamtemu?! Nigdy w życiu nie czułem się tak wściekły. Złość i cholerna zazdrość tak mną zawładnęły, że nie panowałem nad swoimi czynami. Na dodatek wypiłem tamtego wieczoru kilka drinków i alkohol jeszcze bardziej spotęgował moją agresję. Sophie była moja i nie mogłem znieść, że jest w ramionach kogoś innego. Uderzyłem przyjaciela i musiałem przyznać, że czułem z tego satysfakcję i ulgę. A kiedy spojrzałem na nią, musiałem dać jej do zrozumienia- w dosyć chamski sposób, jak na mnie-że mnie zraniła.

  Westchnąłem ciężko przytłoczony tym wszystkim. Telefon za wibrował w kieszeni moich spodni i niechętnie go wyciągnąłem. Widząc na wyświetlaczu numer dziewczyny kciuk momentalnie zawisnął nad znaczkiem zielonej słuchawki, ale w porę powstrzymałem się i odrzuciłem urządzenie jak najdalej od siebie. To był już drugi telefon od niej. Pewnie Zayn wypaplał wszystko o moim zachowaniu Zoey, a tamta, jako dobra przyjaciółeczka, przekazała wszystko Soph. Dlaczego tak po prostu nie dała mi spokoju? Chociaż w głębi duszy, kiedy zobaczyłem jej zdjęcie na wyświetlaczu poczułem przyjemne ciepło. Choćbym nie wiem jak tego pragnął, nie potrafiłem jej znienawidzić.

  Stanąłem pośrodku maleńkiego pokoju, jaki dzieliła wraz z Zoey w akademiku i wbiłem dłonie w kieszenie spodni. Rozejrzałem się ponownie po pomieszczeniu. Nic nie zmieniło się od tego czasu, kiedy byłem tutaj po raz ostatni, tylko na ścianie po jej stronie pokoju wisiało kilka plakatów przedstawiających zapewne jej ulubione zespoły. Uśmiechnąłem się delikatnie, w końcu poznałem co nieco jej gustu muzycznego. Podszedłem do biurka i wziąłem do ręki zdjęcie oprawione w ramkę. Harry posiadał dokładnie takie samo zdjęcie. Wiele razy widział je w jego pokoju albo, kiedy wyjeżdżali w trasę, zawsze trzymał je w portfelu. Oboje na tym zdjęciu cieszyli się ze swojej obecności i było widać jak na dłoni, że tworzą wspaniałą parę przyjaciół.

Usłyszałem cichy trzask zamykających się drzwi łazienki i odłożyłem ramkę na swoje miejsce. Odwróciłem się w stronę dziewczyny, która zdążyła się już przez ten czas przebrać. Szare dresy zmieniła na czarne leginsy, a luźną białą bokserkę, na pomarańczowy sweterek sięgający do połowy ud. Włosy spięła w luźny kok i zmyła makijaż.

Musiałem powstrzymać się, żeby nie rzucić jakimś komplementem i w porę ugryzłem się w język. Najpierw musimy porozmawiać, może później będzie pora na czułości. Ale kto wie, jak to wszystko się potoczy?

-Napijesz się czegoś?- spytała odwracając się powoli w kierunku kuchni, ale szybko pokiwałem głową, zatrzymując ją. Widziałem na jej twarzy cień podenerwowania, chciała zwlec z rozmową.

-Nie, dzięki.

-Okej.- mruknęła i usiadła na skraju łóżka. Oparła łokcie na nogach i złączyła razem swoje dłonie. Wbiła w nie wzrok i zaczęła bawić się palcami. Usiadłem obok niej i wbiłem wzrok w jej profil.

-Przepraszam cię Niall. Nie chciałam...- przerwała i wzięła głęboki wdech. Założyła niesforny kosmyk za ucho i odwróciła delikatnie głowę w moją stronę, niepewnie na mnie zerkając. Jej oczy lśniły od napełniających ich łez.- Popełniłam błąd i bardzo go żałuję.

-Dlaczego nie powiedziałaś mi, kiedy nasza znajomość zaczęła się robić poważniejsza, że czujesz coś do Harry'ego?- wypaliłem  udając, że nie usłyszałem jej słów. Czułem, że jeśli nie otrzymam satysfakcjonującej odpowiedzi, wyjdę. Będzie to trudne, ale co mogłem innego zrobić? Miałem zbyt dobre serce i musiałem trochę przystopować, postawić się swoim uczuciom.

Pytanie zbiło ją z tropu. Wyprostowała się, marszcząc delikatnie czoło.

-Nie sądziłam, że będzie to tak ważne.- wywróciłem oczami, a ona zignorowała mój gest i i ciągnęła dalej.- I nie byłam w stu procentach pewna swoich uczuć co do niego. Poza tym, kiedy przebywałam w twoim towarzystwie, zaczynałam zapominać o uczuciach, jakimi go darzyłam, bo…

Uniosłem brwi wyczekując na dalszy ciąg, ale nic nie nastąpiło. Zacinała tylko wargi w wąską linię i pokręciła energicznie głową.

-Zresztą to już nie ważne. Doskonale wiem, że nasz związek w twoich oczach jest już stracony.

-Wcale tego nie powiedziałem!

-Ale ja to widzę Niall!- uniosła nieco ton głosu. Stłumiła szloch i podkuliła ramiona. -Chciałabym cofnąć czas, żeby tamto nigdy się nie zdarzyło.

-Ja też.- odparłem cicho.- Żałuję, że nie poszedłem od razu za wami. Przynajmniej cały czas miałbym cię na oku.

-Ale mimo to, cała wina leży po mojej stronie, tak wiem.- wycedziła z niesmakiem.

-Och, Sophie, zamknij się już.

Wpatrywała się we mnie z lekko rozchylonymi ustami w stanie kompletnego osłupienia. Poczułem jak kąciki moich ust zadrgały i uniosły się delikatnie ku górze. W tym momencie cofałem wszystko o czym myślałem jeszcze dobrych pięć minut temu. Podjąłem już decyzję i modliłem się, żebym tylko jej nie żałował.

-Co ty na to, żeby zacząć wszystko od nowa? Oczywiście nie obiecuje, że tak szybko zapomnę o tym wszystkim, ale zależy mi na tobie i nie chcę cię stracić.

-Mówisz poważnie?- wyszeptała, a gdy skinąłem potwierdzająco w odpowiedzi, w jej oczach rozbłysły wesołe iskierki.

-Więc moja odpowiedź to, tak. Zgadzam się.

  Pierwszy raz od tygodnia w końcu się odprężyłem i poczułem jak ciężar spływa z moich ramion. Wyszczerzyłem się wyciągając przed siebie dłoń, na co uniosła pytająco brwi.

-Cześć, nazywam się Niall. Czy miałabyś ochotę wybrać się gdzieś ze mną?- poruszałem znacząco brwiami. Zachichotała cichutko i skinęła głową, splatając nasze dłonie.

Sophie

  Teraz nie mogłam pozwolić sobie na robienie jakiś głupich rzeczy, przez które mogłabym zniszczyć to, co na nowo odzyskałam. W chwili, kiedy trzymałam dłoń Nialla i patrzyłam w jego piękne tęczówki, przyrzekłam sobie, że nie pozwolę żeby cokolwiek go zraniło. Od tej pory będzie liczył się tylko on. Szkoda, że wcześniej tak go nie traktowałam. Ale człowiek uczy się na błędach, prawda?

  Chłopak trzymał mnie trochę na dystans, pomimo, że jako tako przyjął moje przeprosiny. Odczułam to, gdy spacerowaliśmy po londyńskich ulicach. Nie łaknął się do tego żeby złapać mnie za rękę, a ja też nie chciałam na niego naciskać. Może nie chciał robić wokół siebie większego szumu? Jak zdążyłam się dowiedzieć, z krótkiego szperania po portalach plotkarskich i Twitterze, fanki nie zdążyły jeszcze ochłonąć po pamiętnych zdjęciach z Londyn Eye.

W dzień był łakomym kąskiem dla paparazzi i licznego grona fanów. Kiedy zajmował się rozdawaniem autografów, pozowaniem do zdjęć i rozmową z rzeszą fanek, stałam na uboczu i oprócz przyglądania się temu jak radzi sobie z tłumem, nie wiedziałam co robić. Stanęłam kilka metrów dalej i udałam, że jestem bardzo zainteresowana sklepową wystawą. Jednak pomimo tego, nie mogłam pozbyć się uczucia, że niektóre dziewczyny rzucają w moja stronę oceniające spojrzenia i szeptają sobie na ucho. Chyba nie poznały we mnie tej samej dziewczyny ze zdjęć, głownie przez kolor włosów, który głównie był moim znakiem rozpoznawczym, a od tamtego czasu zdążył już wyblaknąć. A propo tego, przydałoby mi się odwiedzić salon fryzjerski. Nadszedł czas, żeby zmienić kolor.

 

  Rodzice tak jak obiecali, zjawili się zaraz następnego dnia. Zanim jednak wyrwali mnie z akademika Zoey wręczyła mi małe podłużne pudełeczko z czerwona kokardką na wierzchu.

-Wszystkiego najlepszego, S. Mam nadzieję, że ci się spodoba.- pisnęła rozradowana, podając mi prezent. Pod wieczkiem kryła się srebrna bransoletka z przyczepionymi gdzieniegdzie przywieszkami. Od razu wyciągnęłam ja z pudełka i zaczepiłam na swoim nadgarstku. Podziękowałam przyjaciółce za naprawdę przepiękny prezent i wyciskałam ją ze wszystkich sił.

-Czy Niall wie?- spytała unosząc brwi, chwilę potem, gdy już przygotowywałam się do wyjścia. Założyłam płaszczyk na ramiona i powoli zapięłam guziki, kręcąc głową.

-Powinien wiedzieć. Skoro na nowo jesteście parą, chyba ma prawo wiedzieć, kiedy jego dziewczyna ma urodziny, bo ty przecież wiesz o nim praktycznie wszystko.

Fakt. Tutaj miała rację. W wolnym czasie z czystej ciekawości, przejrzałam kilka fanowskich stronek, żeby dowiedzieć się co nieco.

-Jeśli chciałby wiedzieć, spytałby o to już dawno.- założyłam bordową beanie i poprawiłam włosy przeglądając się w lustrze wywieszonym na przedpokoju.

-Będzie zły.

-Och, bardziej już chyba nie może być.- mruknęłam.- Rodzice czekają, muszę lecieć. Widzimy się wieczorem, ok?

-Jasne.- kiwnęła głową.

Uścisnęłam ją jeszcze raz i zamknęłam za sobą drzwi.

Dochodziła już godzina 16, wiec postanowiliśmy udać się do jakieś kawiarenki, żeby odpocząć po kilku godzinnym spacerze i spokojnie porozmawiać. Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy od spaceru wzdłuż Tamizy, a zakończyliśmy ją udając się do muzeum figur woskowych, gdzie praktycznie spędziliśmy półtorej godziny.

Znaleźliśmy bardzo przytulną kawiarenkę znajdującą się niedaleko Oxford Street. Zamówiliśmy kawę, ciastko i pogrążyliśmy się w rozmowie. Opowiedziałam im co się dzieje na uczelni, jakie są zajęcia. Wychwaliłam nawet profesor Smith, nie chciałam stawiać kobiety w złym świetle. Kiedy skończyłam, oni przejęli pałeczkę. Okazało się, że mają kilka dobrych -lub też nie- wiadomości.

-Tata dostał awans i za niecały miesiąc, jak wszystko pójdzie po naszej myśli, przeprowadzamy się do stolicy!- wypaliła w pewnym momencie mama.

-Mary!

Posłała mężowi przelotne spojrzenie.

-Przepraszam Tony, ale musiała się dowiedzieć.

-To miała być niespodzianka.- tłumaczył się tata, patrząc na mnie.

-I jest. Jeszcze jaka. Wow, gratuluję! Strasznie się cieszę.- moja radość naprawdę była szczera, choć mogło się wydawać inaczej.

-Co najlepsze, nie będziesz już musiała gnieździć się w akademiku.

Na te słowa mój uśmiech nieco zbladł. Przepraszam, że co? Przyzwyczaiłam się już w pewnym stopniu do mieszkania bez nich. Poczułam się samodzielna i odpowiedzialna za siebie, a oni wypalają z takim tekstem? Znowu mam wrócić pod ich skrzydła? Hell, no!

Postanowiłam przemilczeć tę sprawę. Ale to było błędem, ponieważ konwersacja zeszła na niezręczny temat, dla mnie rzecz jasna.

-Jak tam u Harry’ego? Spotkałam ostatnio Anne i Gemmę. Mówiły, że udało się wam skontaktować po tej długiej przerwie.

-Emm.- zmarszczyłam nieco czoło i podrapałam się po skroni.- Chyba wszystko u niego w porządku. Nie widujemy się za często. Wiecie, koncerty, wywiady i te sprawy.

-Ach, wielka szkoda. To był taki dobry chłopak, zresztą dalej taki jest. Przyjaźniliście się tak długo, myślałam, że w końcu któregoś dnia zostaniecie parą.

Upijałam właśnie łyk kawy, kiedy słysząc słowa mamy, zakrztusiłam się. Ojciec szybko nachylił się nad stolikiem i poklepał mnie po plecach. Uniosłam dłoń, dając mu znać, że wystarczy i odsunął się z zatroskaną miną.

-Twoje niedoczekanie.- odparłam zachrypniętym głosem. Czy ona naprawdę musiała zacząć ten temat. Ale czemu ja winiłam, żyła przecież w kompletnej nieświadomości.

Zrobiłam jeszcze jeden łyk, delektując się pysznym smakiem napoju i odłożyłam filiżankę na spodek. Uniosłam głowę i spojrzałam po twarzach rodziców. Zagryzłam wargę jeszcze raz myśląc bad tym, co chciałam im powiedzieć.

-Cieszę się z waszego przyjazdu. Stęskniłam się okropnie za wami i naprawdę gratuluje awansu.- zwróciłam się do taty z lekkim uśmiechem ściskając jego dłoń.

-Ale?- Tony wypowiedział słowo, które zawisło na końcu mojego zdania. Brązowe tęczówki mężczyzny przypatrywały mi się z uwagą.

-Nie chcę z wami zamieszkać. Dobrze się czuję w akademiku, blisko znajomych. Nie chcę tego stracić. Będę was odwiedzała co weekend przez święta, ale nic więcej.

Ojciec o dziwo przyjął tą wiadomość bez okazywania zbędnych emocji, tylko pokiwał głową. Natomiast z twarzy matki całkowicie zblakł uśmiech.

-Wiedziałam!- wyrzuciła ręce ku górze, podnosząc głos, nie przejmując się, że znajdujemy się w miejscu publicznym.- Wiedziałam, że tak będzie!

-Mamo!

  Kobieta zerwała się zna równe nogi i chwyciła swoja torebkę. Zacisnęła usta i wymierzyła we mnie palcem. Patrzyłam na nią szczerze zaskoczona, pierwszy raz była ewidentnie na mnie wkurzona.

-Jeszcze o tym porozmawiamy! Jedziemy do domu, Tony.

Tata z cichym zrezygnowanym westchnięciem schował twarz w dłoniach. Przejechał nimi po twarzy, spuszczając je na kolana i odprowadził wzrokiem żonę. Później zwrócił oczy na mnie i wymyślił blady, przepraszający uśmiech.

-Po prostu już jedźcie.- machnęłam ręką, zbywając go. Miałam już dość słuchania ich na dziś. Nie powinnam była tak zachować się w stosunku do rodzica, ale mama wyprowadziła mnie z równowagi. Mijając mnie zatrzymał się i ucałował czubek mojej głowy. Odwróciłam głowę, czując piekące łzy. Złapałam swoje rzeczy, złapałam taksówkę i dopiero siedząc w samochodzie pozwoliłam im popłynąć.

~~*~~

Miałam chwile załamania i znów zawiesiłam bloga, ale potem pojawiła się wena i włala!

Perspektywa Nialla była już gotowa jakiś czas temu, dzisiaj zabrałam się za przepisanie Sophie. Zajęło mi to trochę czasu, ale jest. Praktycznie zasypiałam, więc przepraszam za błędy, jeśli takie znajdziecie. 

Myślałam, że dodam najwcześniej w niedzielę. Zaskoczyłam samą siebie, haha. Mam nadzieję, że się spodoba i dziękuję za komentarze pod ostatnim xx 

Oby i teraz znalazło się kilka opinii :)

Kocham Was!