19.

  Po tym krótkim przywitaniu pomiędzy naszą czwórką zapadła niezręczna cisza. Mama szybko zniknęła za drzwiami wiodącymi do kuchni, mrucząc pod nosem, że musi zerknąć czy czasem nic się nie przypala. Ojciec nerwowo zerkał to na mnie to na Harry’ego, widocznie wyczuwając, że pomiędzy nami coś jest nie tak. Jednak nie próbował nic napomknąć na ten temat i bardzo dobrze. Zapewne Styles nie raczył ich powiadomić, że nie jest już tak jak dawniej. Cały on. Nie widział żadnego problemu w tym, że mnie pocałował i tym zniszczył mój związek i na dodatek przez to wszystko znów zaczęłam coś do niego czuć. Czy to właśnie chciał osiągnąć? Ale dlaczego? Przez tyle lat, kiedy byliśmy razem, nie dawał żadnych oznak, że moglibyśmy być kimś więcej niż tylko przyjaciółmi, a teraz nagle zaczęło mu zależeć? To było śmieszne.

  Tony w końcu przerwał panującą wokół ciszę, chrząkając znacząco i podchodząc do mnie uśmiechnął się ciepło.

-Siadajcie, a ja pomogę mamie, żeby było szybciej.

-Przecież ja mogę to zrobić.- zaoferowałam się.

Tata posłał mi znaczące spojrzenie i pokiwał przecząco głową.

-Nie tym razem. Jesteś naszym gościem, więc siadaj.

Wskazał dłonią wejście do jadalni znajdujące się zaraz po mojej lewej stronie, dając mi znać, że nie mam już nic więcej do gadania. Zrobiłam markotną minę i spuszczając ramiona weszłam do pokoju. Czułam za sobą kroki Harry’ego, ale nie miałam zamiaru zwracać na niego uwagę.

  Rozejrzałam się po dużym pomieszczeniu, które w pewnej części zostało podzielone murowym łukiem. Na samym początku zapewne były to dwa osobne pokoje, ale, pewnie był to pomysł mamy, specjalnie rozburzyli ścianę, żeby je połączyć. Część, w której teraz się znajdowałam była salonem. Pomieszczenie było nieco większe od jadalni znajdującej się w drugiej części. Poznałam stare meble i podchodząc do komody uśmiechnęłam się na widok ramek poustawianych na blacie. Podniosłam jedno zdjęcie i przejechałam palcem po szklanej osłonie. Fotografia przedstawiała małą mnie w swoim pierwszym stroju baletnicy. Dostałam go na swoje ósme rodziny. Ciekawe gdzie on teraz może być.

-Nigdy ich nie widziałem.

  Harry stanął stanowczo zbyt blisko mnie. Nasze ramiona stykały się ze sobą, przez co czułam dreszcze przechodzące przez moje ciało. Zacisnęłam wargi próbując jakoś z tym walczyć. Spojrzałam na jego profil. Jego oczy przesuwały się po każdym ze zdjęć, aż w końcu spoczęło na tym, które trzymałam i uśmiechnął się kącikiem ust, ukazując lekko dołeczek.

-Nie powinieneś być czasem w studio?

Rzucił mi pytające spojrzenie.

-No wiesz- kontynuowałam- nagrywanie płyty i te sprawy.- mój głos brzmiał nieco napastliwie.

Odwrócił się do mnie twarzą, podpierając bok o komodę.

-Udało mi się wcześniej nagrać moje dzisiejsze części. Twoi rodzice zaprosili mnie, więc jakbym mógł im odmówić.

Zmrużyłam oczy.

-A właściwie jak do tego doszło?

-Wpadłem na nich, kiedy załatwiałem… pewne sprawy.

Cisnęło mi się kolejne pytanie, albowiem jakie sprawy, ale dlaczego miałoby mnie to obchodzić? Mruknęłam więc coś niezrozumiałego pod nosem i chciałam go wyminąć, ale złapał moją dłoń, odwracając mnie powrotem ku niemu.

-Dlaczego taka jesteś?- pomiędzy brwiami pojawiła się mała pionowa zmarszczka, gdy uważnie obserwował moja twarz.- Powiedziałem co do ciebie czuję, a ty zachowujesz się jakby to w ogóle nic dla ciebie nie znaczyło.

-Nie mam ochoty teraz o tym rozmawiać.

-A kiedy będziesz miała ochotę?- warknął, a ja skrzywiłam się słysząc ton jego głosu. Jego twarz momentalnie złagodniała, gdy zdał sobie sprawę z jego wybuchu.

-Jak przestaniesz być takim dupkiem i zaczniesz zachowywać się normalnie to może wtedy.- po tych słowach, wyrwałam dłoń z uścisku i udałam się do jadalni, gdzie zajęłam miejsce naprzeciwko dużego okna. Oparłam brodę na ręce i wbiłam wzrok przed siebie. Harry zjawił się zaraz za mną i już myślałam, że zajmie miejsce obok mnie, ale wybrał to naprzeciwko. Oczywiście. Posłałam mu mordercze spojrzenie, na co wzruszył obojętnie ramionami.

  Po chwili dołączyli do nas rodzice, stawiając na stole tyle pyszności, że jeśli skosztuję wszystkiego, chyba nie wstanę z miejsca. Nie miałam oczywiście zamiaru się objadać, ale pod uważnym spojrzeniem mamy nabrałam co nieco na talerz. Przynajmniej miałam zajęcie i nie musiałam uczestniczyć w rozmowie, która toczyła się przy stole. Rodzice zaczęli bombardować pytaniami Harry’ego, a ten z wielką chęcią na wszystko odpowiadał, od czasu do czasu posyłając mi krótkie spojrzenia. W pewnym momencie nie wytrzymałam już tego wszystkiego i gdy mój ojciec śmiał się do rozpuku z jakiegoś tandetnego żartu Styles’a, cisnęłam sztućcami o talerz.

-Sophie!- z ust mamy wydarł się oburzony okrzyk, ale zignorowałam jej karcący wzrok.

-Przepraszam.- syknęłam cicho i delikatnie odsunęłam się od stołu.- Ale musze na chwilę się przewietrzyć.

Nie patrząc na nikogo szybko udałam się do przedpokoju i zabierając ze sobą kurtkę wparowałam na dwór. Przystanęłam dopiero przy niskim murowanym płotku i oparłam się o niego dłońmi. Zamknęłam oczy i powoli zrobiłam kilka uspokajających wdechów i wydechów. Jednak nie potrafiłam, choć na tych parę godzin zignorować jego zachowanie. Nie wiem czy był tego świadom, ale z minuty na minutę coraz bardziej wyprowadzał mnie z równowagi. Miałam ochotę się stad zmyć, oczywiście najpierw powiadamiając o tym resztę. Ile czasu minęło? Chyba wystarczająco dużo.

Tylko jak miałam dostać się powrotem do centrum? Niall, owszem, zaproponował, ze mnie odbierze, ale po prawie dwóch godzinach uda mu się wyrwać ze studio?

W tym samym momencie, gdy pomyślałam o blondynie, telefon w kieszeni kurtki zawibrował. Wyciągnęłam urządzenie i uśmiechnęłam się z ulgą na widok numeru Nialla.

-Harry jest z tobą, prawda?

Stałam z otwartymi ustami, wpatrując się w przed siebie, nie wiedząc co powiedzieć. To pytanie wybiło mnie z tropu, ale nie miałam zamiaru udawać głupiej.

-Skąd wiesz?- spytałam cicho.

Sztuczny śmiech chłopaka zabrzmiał po drugiej stronie słuchawki i przełknęłam nerwowo ślinę.

-Domyśliłem się od razu, jak chłopaki powiedzieli mi, że wpadł wcześniej, bo później musiał być gdzie indziej. Zdążył cię już na nowo omamić?- w jego głosie było tyle jadu, ze aż wciągnęłam powietrze ze sykiem.

-Niall, proszę cię.

-Zaraz po ciebie będę.- tymi słowami zakończył naszą rozmowę. Usłyszałam ciche pikanie sygnalizujące zakończenie połączenia.

-Cholera.- mruknęłam do siebie, wracając powrotem do ciepłego wnętrza domu. Przez te kilka minut mojej nieobecności, praktycznie nic się nie zmieniło. Wciąż słyszałam rozmowę toczącą się w pokoju i ma moment zatrzymałam się, zastanawiając się co powiedzieć. Jedynie co przychodziło mi do głowy to kłamstwo. Ech, kiedyś będę musiała skończyć z tym całym kłamaniem, ale jeszcze nie teraz. Powoli przestąpiłam próg i stanęłam na środku pokoju, nerwowo bawiąc się palcami.

-Bardzo was przepraszam, ale będę musiała już się zbierać.

Twarze wszystkich zwróciły się w moim kierunku. Na chwilę zatrzymałam wzrok na Harrym, zauważył moje podenerwowanie i zmarszczył delikatnie czoło.

-Ale jeszcze nie było deseru. Stało się coś?- mama zaczęła podnosić się z miejsca.

-Nie. To znaczy, dzwoniła moja współlokatorka, musimy spotkać się z naszą grupą, żeby coś ustalić.- uśmiechnęłam się przepraszająco, ale w środku aż dygotałam z nerwów. Modliłam się, żeby tylko połknęli tą historię. Niall może być tutaj za parę minut, a nie chcę żeby wtargnął do środka i jeszcze bardziej pogorszył stosunki z Harrym.

  Upiekło mi się i tym razem. Rodzice nie byli zbytnio zadowoleni z tego, że tak szybko ich opuszczam, ale obiecałam, że święta spędzę u nich i przez to udało mi się ich jakoś udobruchać. Na Harry’ego nawet nie spojrzałam. Wiem, ze kiedyś będę musiała z nim bardzo poważnie porozmawiać, czekałam tylko aż sam wszystko przemyśli i w końcu dowie się czego tak naprawdę chce.

  Wstrzymałam na moment oddech widząc czarna terenówkę Nialla zaparkowaną po drugiej stronie ulicy, a jego samego opierającego się o bok samochodu z wbitymi dłońmi w kieszenie spodni. Pojawił się zadziwiająco szybko. Niepewnie zaczęłam stawiać kroki w jego stronę i przy okazji starałam się unikać jego spojrzenia, które ciskało we mnie pioruny. Ale zaraz. Dlaczego to na mnie jest wściekły? Przecież nic nie wiedziałam o tym, że Harry będzie na kolacji. Moje plany co do tego, aby ten wieczór zakończył się w miarę przyjemnie, momentalnie legły w gruzach. Nie dość, że musiałam zmierzyć się z Harrym to jeszcze teraz do tego doszedł mój zazdrosny do bólu chłopak.

  Otworzył przede mną drzwi i bez słowa wsiadłam na miejsce pasażera. Jednak nie miałam zamiaru przemilczeć tego co siedziało w mojej głowie. Gdy tylko zajął swoje miejsce i ruszył, odezwałam się lekko drżącym od emocji głosem.

-Nie wiedziałam, że Harry też będzie.

W odpowiedzi prychnął, na co zacisnęłam usta. Poczułam lekkie szarpnięcie samochodem, gdy mocniej docisnął pedał gazu. 

- Naprawdę nie musisz się tak wściekać.

-Oczywiście. Wcale nie mam powodu.- wycedził sarkastycznie.

  Zerknęłam na niego katem oka. Dłonie miał mocno zaciśnięte na kierownicy, do tego stopnia, że aż zbielały mu kostki. Co jakiś czas odrywał jedna dłoń, żeby zmienić bieg lub niedbale przeczesać włosy. Do tej pory jego włosy były zawsze starannie ułożone, a teraz fryzura przypominała czysty nieład. Widocznie wyczuł mój wzrok bo odwrócił twarz w moim kierunku.

-Niall, proszę cię, zwolnij.- szepnęłam, nerwowo spoglądając jak strzałka mierząca prędkość, coraz szybciej zmierza w górę. Uśmiechnął się krzywo i na powrót odwrócił głowę. Przerażał mnie. To w jaki sposób starał się wyładować całą złość, przez taką jazdę. Chyba wolałabym już opcję w której zatrzymałby samochód gdzieś na uboczy i wyżył się na mnie, a nie na pedale gazu.

 Siedziałam jak na szpilkach, starłam się nie patrzyć na deskę rozdzielczą, ale mimo tego czułam tą zwariowaną prędkość. Wyprostowane plecy przycisnęłam do oparcia, a dłonie zacisnęłam na siedzeniu, jakby to jakoś mogło mi pomóc. Krajobraz za szybami migał tak szybko, że nie potrafiłam już rozróżnić gdzie się znajdujemy. Tak bardzo pragnęłam być już na miejscu i jak najszybciej wysiąść z tego samochodu.

  W pewnym momencie zacisnęłam powieki ze strachu widząc jak z przerażającą prędkością wjeżdżamy na skrzyżowanie. Nawet przez zamknięte powieki dostrzegłam, jasny, ostry błysk świateł i ryk hamujących opon. Ten dźwięk zaniepokoił mnie, więc otworzyłam gwałtownie oczy i spojrzałam w bok. Z moich ust wydarł się tylko cichy krzyk przerażenia, który został momentalnie przerwany przez uderzenie innego pojazdu. Szyba po mojej stronie rozprysła się na drobne kawałeczki, które zaczęły fruwać w powietrzu uderzając i raniąc moja skórę. Nie czułam nic, oprócz nacisku na lewą cześć ciała, dziwnego szumu w głowie i powolnej utraty świadomości. Zanim odpłynęłam usłyszałam z oddali ryk syren i męski głos wołający moje imię, ale na tym się skończyło.

  Później nastała tylko i wyłącznie ciemność.

~~*~~

Dzisiaj krótko. Zaczęłam pisać ten rozdział zaraz po tym jak dodałam 18. Myślałam, że dodam go jeszcze przed Nowym Rokiem, ale jak widać nie udało się. Mimo tego, życzę szczęśliwego nowego roku :)

I co o takim przebiegu sytuacji sądzicie? Nie lubię pisać takich scen, gdzie główni bohaterowie cierpią, ale jakoś muszę zakończyć tą historię. Wybaczcie, ale to naprawdę za niedługo będzie koniec. To moje pierwsze opowiadanie o 1D, więc będzie mi naprawdę ciężko się z nim rozstać, ale kiedyś musi to nastąpić, prawda?

Jednak jest dobra wiadomość... Albo i też nie.

Albowiem zaczynam (pff, zaczęłam) pracę nad nowym opowiadaniem. Miałam nie pisać już nic innego, bo widzę jak "powodzi" się moim innym opowiadaniom, ale wena postawiła na swoim. Zwiastun już się pojawił, więc zapraszam. Liczę na Wasze opinie :)

 Pursued.